کد مطلب:5595 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
منزلت فرشتگان و پیامبران
این فراز از دعا، اشاره به این آیه دارد: «وَ جاءَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهیدٌ» [1] ؛ یعنی و هر كس می آید و با او دو فرشته است یكی «او را به معاد و بازگشت» میراند و یكی «به عمل او» گواه است.
چ همان گونه كه در فرازهای گذشته ذكر شد، خداوند متعال، پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله را به عنوان عبد مطلق یاد می كند:
«تَبَارَكَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَی عَبْدِهِ لِیَكُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا» [2] ؛ بزرگوار خداوندی است كه قرآن را بر بنده خاص خود نازل فرمود تا (به اندرزهای وی) اهل عالم را متذكّر و خداترس گرداند.
یعنی خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر او مقام الوهیت است.
چ همان گونه كه در فرازهای گذشته ذكر شد، خداوند متعال، پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله را به عنوان عبد مطلق یاد می كند:
«تَبَارَكَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَی عَبْدِهِ لِیَكُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا» [2] ؛ بزرگوار خداوندی است كه قرآن را بر بنده خاص خود نازل فرمود تا (به اندرزهای وی) اهل عالم را متذكّر و خداترس گرداند.
یعنی خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر او مقام الوهیت است.
[1] ق (50)، آيه21.
[2] فرقان (25) آيه 1.